Piękne życie otwiera przede mną drzwi i z radością do niego wchodzę.

Powita mnie aranżacja obfitości, pragnień i pobłażania sobie i zaprasza do zajęcia miejsca przy nakrytym stole. Przyjemność wygodnie opada mi na kolana, odpycha mój umysł i zabiera go ze sobą. Jestem oczarowany słodką powagą tego nastroju. Wydaje się bogata i okrągła, jakby nikt nie mógł jej powstrzymać od rozkoszowania się tu i teraz.

Drogocenność istnienia wydaje mi się nieskazitelna i pozwalam sobie na rozpieszczanie chwilą beztroski.